سفر بخير، اي قافله سالار

در سخت‌ترین لحظه‌های آزمون و امتحان، شور عشق و بندگی در رگ‌های اسماعیل می‌جوشید و در زلال‌ترین محبت‌های پدرانه ابراهیم، می‌خواست که در پیشگاه طاعت پروردگار قربانی شود . آسمان، در تپش ثانیه‌ها می‌جوشید و هراس لحظه‌های بعد، در جان و نگاه فرشتگان چنگ می‌انداخت. اسماعیل، در قربان گاه سر سپردگی زانو زده و گلوی نازکش را به خنجر اطاعت و تسلیم محض پروردگارش سپرده بود. اراده و ایمان استوار ابراهیم، آتش خشم سفر بخير، اي قافله سالار...

از فرش تا عرش، امتداد فرشته است و نور ... . و مدینه، چشم به راه طلوع دهمین خورشید، لحظه‌ها را می‌شمارد. امشب، دل شب، چلچراغی درخشان در آسمان مدینه است. امشب، حرم آسمان، چراغانی ست. ستاره‌ها، فانوس‌هایی روشن در دست فرشتگان، و ماه، روشن ترین آیینه بر طاقچه آسمان است امشب. امشب، فرشتگان بر خانه خورشید نهم، سبد سبد گل بهشتی می‌پاشند. امشب، نوزاد مبارکی به دنیا می‌آید تا خورشید هدایت انسان به ملکوت شود سفر بخير، اي قافله سالار...

سفری می باید و هجرتی... و گشودن بند«عادت» از پای «روزمرگی» و چشیدن آب، از چشمه حیات و پرواز به آنجا که دل ها به عشقش می تپد و رفتن از صراطی حساس و لغزنده... اما نیک فرجام. غالبا زائر، مسافر است و زیارت و سفر، توام. پس در«حج»، زیارت است و سفر، آری سفر به سوی نبض ایمان و مهد قرآن و مهبط وحی... کبوتران عاشق به رسم هر ساله و طبق آیین حج ابراهیمی آمدند و شعار برائت از مشرکان را سردادند اما خفاشان آل س سفر بخير، اي قافله سالار...

تلخی زهر، در جانش چنگ انداخته است آن چنان که به سمت آسمان‌ها عروج می‌کند . هزاران کبوتر، بی‌آشیانی خویش را بال می‌گسترند در غریبی بقیع. نفس‌های خاک به شماره می‌افتد، صدای آشنایش می‌آید و نمی آید خاک، در هم مچاله می‌شود از عظمت و سنگینی نگاهش. بقیع بر سینه می‌کوبد؛ گوشه‌ای از جگر خویش را گشوده است تا پیکر خورشید را بر سینه بفشارد. غبار مصیبت می‌ریزد بر پیکر خاک. کدام ترانه سوخته تراویده است از زبان سفر بخير، اي قافله سالار...

شب‌کیشان تاریک اندیش پرندگی‌تان را، تاب نیاورند . از جنس زمین نبودید و آسمان، شما را فراخواند. انفجار، رودی از گدازه در شریان‌های شهر جاری می‌کند. پروانه می‌شوید و طعم سرد خاک را بر گونه‌های گر گرفته تان حس می‌کنید. حادثه، از قفا چنگ می‌اندازد؛ پروانه می‌شوید. گونه‌های اندوه، خیس اشک می‌شوند. دست‌ها بر سینه می‌کوبند. کلمه کلمه می‌بارم و کوچه‌های شهر، سیاه‌پوش می‌شوند. کلماتم را یارای سرودن از این سفر بخير، اي قافله سالار...

امروز حلقه‌های اشک در چشمانم می‌لغزد،   ملائک نوحه سرایی می‌کنند و آسمان غمرنگ است. امروز شهادت امام سخاوت‌مندی است که همچون دودمان مطهرش در عبادت و تقوا و گفتار و رفتار زبانزد بود. قلم، در قالب سوگ، به محضری پر جود و کرم شتافته است تا بنای فروغ خویش را از مصالح ماندگار توسل و شفاعت ساخته باشد. بادها مرثیه می‌خوانند. بغداد، سیاه پوش می‌شود.  با زهر «ام الفضل»هایی که در احاطه شیطانند، با جهل و خیانت «معتصم»هایی که حقیقت خورشید را انکار می‌کنند! و گل سخاوت امروز به دست کین توز شیطان پرپر می‌گردد. پاییز، پنجره‌ها را نشانه گرفته است و آسمان، داغ ستاره بیست و پنج ساله اش را ضجه می‌زند؛ سخت است تحم سفر بخير، اي قافله سالار...